هد زدن در فوتبال، توانایی شناختی و ادراكی بازیكن را مختل می كند
ایت بال: اختلال در عملكرد شناختی فوتبالیست ها از هد زدن های مكرر ناشی می شود، نه برخوردهای تصادفی و ناخواسته به سر بازیكنان.
به گزارش ایت بال به نقل از ایسنا و به نقل از پایگاه اینترنتی sciencedaily، تصور عموم بر این است كه برخوردهای تصادفی هنگام بازی همچون برخورد سر با تیر دروازه یا ضربه محكم آرنج یا پای بازیكنان دیگر، سنگین تر و خطرناك تر از برخورد یك توپ كوچك به سر است؛ اما به قول محققان كالج آلبرت اینشتین، یك توپ پرباد با سرعت ۱۱۰ كیلومتر بر ساعت بسیار خطرناك تر از برخوردهای شدید تصادفی است.
طبق آمار، بیشتر ضربه های مغزی كه در فوتبال رخ داده به جهت برخورد توپ با سرعت بالا به سر فوتبالیست ها بوده. گرچه بیشتر این صدمه ها همان لحظه خویش را نشان نمی دهند، اما به مرور زمان سبب از دست دادن بینایی یا حافظه و حتی مبتلا شدن به آلزایمر منجر می گردد. در حقیقت ضربات كوچك كه مكرر به سر وارد می گردد در نهایت همچون یك ضربه سهمگین سبب صدمه مغزی می گردد. پزشكان و محققان این دفعه ریزتر به مبحث نگاه كرده اند.
یافته های پروفسور مایك لیپتون، مدیر مطالعات، استاد روانپزشكی، علوم رفتاری و همكارانش كه در قالب مقاله ای مفصل در نشریه Frontiers in Neurology (مرزهای مغز و اعصاب) به صورت آنلاین انتشار یافت، جامعه ورزشی را بیدار كرد.
به قول پروفسور لیپتون، هد زدن در فوتبال صدمه های جبران ناپذیری روی مغز دارد، اما بیشتر از صدمه های بالینی و ظاهری صدمه های شناختی است كه ساختار عصبی مغز را به شدت مختل می كند.
فوتبالیست های بسیاری را می شناسیم كه هد زدن آنها را به كام مرگ كشانده است. افرادی همچون جفری استل، بازیكن انگلیسی و حسین قاسم از الجزایر كه به جهت ضربه مغزی ناشی از هد زدن فوت كردند و البته بسیاری افراد دیگر كه به مرور بینایی و حتی حافظه شان را از دست دادند. اما برای اختلالات مغزی و روانشناختی، آمار صحیحی در دست نبود.
گروه محققان كالج آلبرت اینشتین برای كسب نتایج بهتر، پرسشنامه هایی در اختیار ۳۰۸ فوتبالیست آماتور در شهر نیویورك قرار دادند. رده سنی شركت كنندگان ۱۸ تا ۵۵ سال و ۷۸ درصدشان مرد بودند. سوالات پرسشنامه تمام جزئیات دو هفته اخیر فوتبالیست ها همچون تعداد هد زدن و ضربات غیر عمدی به سرشان را در برمی گرفت. اغلب سوالات پرسشنامه هم به روانشناسی رفتاری و شناختی مربوط بود. صدمه های رشدی تحولی، كاركردهای رفتاری، هیجانی، حافظه، توجه و تمركز، سرعت پردازش اطلاعات، توانایی استدلال، حل مساله، كاركردهای زبانی، مهارت های زبانی و كاركردهای رفتاری شركت كنندگان با استفاده از سوالات و پاسخ هایشان به دقت مورد ارزیابی قرار گرفت.
تمام افراد طی دو هفته ای كه پرسشنامه را كامل كردند به صورت میانگین ۴۵ بار در فوتبال هد زده بودند و حدود یك سوم آنها، حداقل یك مرتبه به صورت تصادفی به سرشان ضربه وارد شده بود.
در بررسی نتایج، بازیكنانی كه بیشترین تعداد هد زدن را گزارش كرده بودند ضعیف ترین عملكرد را در پاسخ دهی به سوالات روانی حركتی و تكلیف های توجه و تمركز داشتند. در حالیكه عملكرد ضعیف این دو حوزه با صدمه های مغزی بی ارتباط نیست. در مقابل، ضربه های غیر عمدی و ناخواسته به سر، ارتباطی با موارد شناختی حركتی، روانی و تمركز نداشتند.
هر چند تغییر در عملكرد شناختی مغز سبب اختلال بالینی آشكاری نمی گردد، اما در صورت هد زدن های مكرر، با گذشت زمان نگران كننده خواهد شد.
فوتبالیست ها و به خصوص آنهایی كه در پست دفاع هستند باید تا حد امكان از هد زدن هنگام بازی و حتی هنگام تمرین اجتناب كنند و از آنجائیكه این حركت تحت كنترل بازیكن و كاملا عمدی است، با كم كردن تعداد این ضربات، نتایج خطر ناشی از آن هم از بین می رود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب