خرده توهمات ذهنی من دیوید بكام هستم!
به گزارش ایت بال مخصوص یك رشته ورزشی یا یك ورزشكار نیست. خانواده، نظام آموزشی و ورزشی و رسانه ها هریك به سهم خود در وقوع آن مقصر هستند؛ اینكه یك ورزشكار خویش را در پس ذهن هم قامت با آنهایی می بیند كه از اسم و رسمی آنچنانی برخوردار می باشند، از مسی و رونالدو گرفته تا لبرون جیمز، جردن باروز یا یوسین بولت، موزرسكی یا فلپس، شاید هم فدرر... هرچند كه قرار گرفتن در چنین موقعیت جهانی هم باعث نمی گردد تا یك ورزشكار بتواند رفتار نادرست و غیرحرفه ای از خود بروز دهد.
به گزارش ایت بال به نقل از ایسنا، توهم شهرت و خودبزرگ بینی در بین ورزشكاران صرفا مخصوص یك رده سنی خاص نیست، هرچند امكان دارد این آفت خطرناك هرچه سریعتر گریبان ورزشكاران در رده سنی پایه را بگیرد و آنها را در همان ابتدای كار به بن بست برساند. ارزیابی غلط از موقعیت هایی كه یك فرد در آن قرار دارد باعث ایجاد چنین پدیده ای می شود و غفلت خانواده، نظام ورزشی و آموزشی شامل وزارتخانه های آموزش و پرورش، وزارت ورزش و جوانان و باشگاه ها، توجه بیش از اندازه رسانه ها و كاركرد فضای مجازی و شبكه های اجتماعی، به آن دامن می زند.
خانواده، مدرسه و باشگاه
خانواده نخستین مرجع تربیتی برای تمامی افراد است، جایی كه باید پدر و مادر باید از آگاهی لازم برخوردار و آموزش های لازم را كسب كرده باشند تا بتوانند آنرا به درستی منتقل كنند. اینكه یك استعداد ورزشی چگونه بتواند در راه زندگی خود رفتار مناسبی داشته باشد و تا حد ممكن از حواشی و مخاطراتی كه او تهدید می كند دوری نماید. اغلب روان شناسان، مشاوران و متخصصان تعلیم و تربیت در فرآیند مطالعه ناهنجاری های رفتار و عاطفی كودكان، ریشه رفتارهای نابهنجار را در گذشته فرد، یعنی در دوران كودكی و در بستر خانواده جستجو می كنند، با این وجود برخی مسائل رفتاری در طول زمان قابل آموزش بوده و افراد می توانند آموزش های لازم را در فضای مدرسه و باشگاه ببینند.
پس از خانواده، مدرسه مهم ترین نقش را در فرایند تربیتی افراد ایفا می كند. مدرسه از مهم ترین نهادهای اجتماعی، تربیتی، آموزشی و یكی از اصلی ترین اركان تعلیم و تربیت است كه به منظور تربیت صحیح دانش آموزان در ابعاد اخلاقی، علمی، آموزشی، اجتماعی و كشف استعدادها و هدایت رشد متوازن آنها بوجود آمده است و به صورت حتم اختصاص ساعات لازم آموزشی برای ورزشكارانی كه در رده های سنی پایه قرار دارند باید بعنوان یكی از برنامه های مدنظر در این نظام آموزشی تعریف شود.
در كنار این ها، تربیت اخلاقی و رفتاری ورزشكاران در كنار توجه به مهارت های فنی باید بعنوان یك فلسفه وجودی در ورزش كشور تعریف شود، این كه صرفا نگاه ها به قهرمانی و كسب پیروزی معطوف نشود و ورزشكاران در سنین پایه علاوه بر رشد فنی، با رشد رفتاری و اخلاقی زندگی ورزشی خویش را پیش ببرند. به صورت حتم یكی از مسائل مغفول در باشگاه های ایرانی توجه به مسائل اخلاقی و رفتاری است و شاید بتوان به سختی باشگاهی را در كشور پیدا كرد كه از مشاوران و متخصصان علوم تربیتی و ورزشی بهره ببرد و یك ورزشكار را كه مقرر است در راه قهرمانی پا بگذارد از همان ابتدای امر با مخاطراتی كه زندگی ورزشی او را تهدید می كند آشنا كرده و از مبتلا شدن به آنها دور كند.
رسانه ها و مردم
در كنار دیگر عواملی كه سبب بروز رفتارهای نامناسب از جانب یك ورزشكار شده و باعث می شود كه او ارزیابی غلطی از موقعیت خود داشته باشد، رسانه و مردم هستند. اینكه یك ورزشكار جایگاه واقعی خویش را به خوبی درك كند و بداند كه در مواجهه با مردم و رسانه ها باید به چه شكل رفتار كند مسئله ای است كه باید سال ها قبل در خانواده، مدرسه و باشگاه با آن آشنا شود، اما اینكه رسانه ها و مردم هم بیش از اندازه واقعی به یك ورزشكار توجه می كنند، باعث می شود تا در كنار سایر عوامل به سرعت شكل گیری این فضای "توهمی" كمك گردد و در نهایت هم شاهد آن چه باشیم كه خیلی از ورزشكاران به آن مبتلا شده اند؛ "توهم خود بزرگ بینی".
دكتر حسن غرایاق زندی-دكترای روانشناسی ورزشی و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران- با اشاره به نقش اصلی خانواده، مدرسه، محیط دوستان و باشگاه در تربیت اخلاقی و رفتاری ورزشكاران، تصریح كرد ۲ وزارتخانه ورزش و جوانان و آموزش و پرورش نهادهای متولی در این زمینه هستند و متاسفانه عدم آموزش های لازم از همان دوران كودكی منجر به بروز نامناسب برخی رفتارها از جانب برخی ورزشكاران بخصوص در رده های سنی پایه كه ناشی از توهم شهرت و به واسطه كاركردهای فضای مجازی و توجه بیش از اندازه رسانه ها است، می شود و چنین رفتارهایی از جانب برخی ورزشكاران صرفا مربوط به ورزشكاران پایه نیست و شاهد بروز چنین مسائلی حتی در میان قهرمانان ملی هم هستیم.
وی با اشاره به نقش ویژه وزرات ورزش و جوانان و وزارت آموزش و پرورش در حوزه تربیتی ورزشكاران، پرسش های متفاوتی را مطرح كرد؛ اینكه آیا نظام آموزشی ما به تغذیه فكری لازم برای ورزشكاران از همان سنین پایه و در مدارس توجه دارد؟ علوم تربیتی ورزشكاران از چه اهمیتی برای وزرات ورزش و جوانان برخوردار است؟ كدام یك از باشگاه های ورزشی در كشور به بعد فرهنگی خود بیشتر از بعد فنی و نتیجه گرایی توجه دارد؟ كدام یك از مسؤلان ما از بعد فرهنگی به مسائل نگاه می كنند و در این راه گام بر می دارند؟
این دكترای روانشناسی ورزشی و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران همینطور با تاكید بر ضعف عملكرد باشگاه ها در توجه به ابعاد تربیتی، فرهنگی و رفتاری ورزشكاران، اظهار نمود كه بُعد اول علوم تربیتی مسائل تعلیم و تربیت است كه متاسفانه در كشور ما مغفول مانده و در رده های اولویت بعدی قرار دارد و متاسفانه فلسفه فكری ارزشمندی طی سالیان اخیر برای ورزشكاران تعریف نشده است.
در عین حال دكتر محمدعلی اصلان خانی- استاد علوم ورزشی دانشگاه شهید بهشتی- با تاكید بر ضرورت توجه بر مهارت های روانی و رفتاری ورزشكاران در كنار مهارت های فنی از سنین پایین، اظهار داشت كه نباید بیشتر از ظرفیت یك ورزشكار در رسانه ها و شبكه های اجتماعی به آن پرداخته شود و اگر از نظر روانی و فرهنگی ظرفیت های لازم در خانواده و جامعه برای یك ورزشكار كه در ابتدای راه خود قرار دارد شكل گیرد به صورت حتم شاهد چنین توهماتی نخواهیم بود و همواره متن مهم تر از حاشیه خواهد بود.
وی با اشاره به اینكه مهارت های ذهنی و روانی در سنین بالاتر هم قابل شكل گیری است و اگر تیم های ورزشی در رشته های مختلف بتوانند از ظرفیت علوم تربیتی و افراد نخبه در این عرصه استفاده كنند به صورت حتم آثار منفی روانی و رفتاری ورزشكاران كاهش خواهد یافت، تصریح كرد كه رها كردن یك ورزشكار در سطح قهرمانی كه با امكان شناخته شدن و شهرت روبروست تبعات منفی بسیاری را به دنبال خواهد داشت.
به قول این استاد علوم ورزشی دانشگاه شهید بهشتی ارزیابی غلط از موقعیت هایی كه یك فرد در آن قرار دارد باعث ایجاد چنین پدیده ای می شود و باید شناخت برپایه ظرفیت ها و به تدریج شكل گیرد، در غیراین صورت شاهد خواهیم بود یك ورزشكار كه در رده سنی پایه قرار دارد و هیچ افتخاری را كسب نكرده است خویش را در مقام قیاس با قهرمانان ملی می بیند و فكر می كند به انتهای مسیر رسیده است.
كلام پایانی...
در انتها باید بر كاركرد درست و هرچه بهتر حلقه تربیتی ورزشكاران كه از كانون خانواده، محیط دوستان و مدرسه آغاز و به فضای باشگاه ها و تیم های ملی ختم می شود و در عین حال نوع برخورد رسانه ها و مردم را هم در بر می گیرد، تاكید نمود. هر یك از این عوامل به خودی خود باعث می شوند تا یك ورزشكار كه روز به روز امكان شناخته شدن در سطح جامعه را دارد و كسب شهرت برای وی مقوله ای اجتناب ناپذیر است رفتار حرفه ای از خود بروز داده و بداند كه در مواجهه با موقعیت های مختلف باید چه كنشی داشته باشد. امید است وزارت آموزش و پرورش در كنار وزارت ورزش و جوانان، خانواده و رسانه ها و مردم هر یك در شكل گیری این نظام تربیتی به نحوی مطلوب نقش خویش را ایفا كنند تا شاهد فضای هرچه بهتر اخلاقی و رفتاری در ورزش كشور باشیم.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب